Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens het koken sta mee te zingen en bewegen (laten we het geen dansen noemen) met Sylvie Kreusch. Meteen stop ik, om alleen nog zachtjes mee te neuriën met de meeslepende melodie. Hoe zeggen ze dat? Wie hoog vliegt kan laag vallen?
Ik geloof er steevast in dat die vlieger opgaat voor mij. Té opgewekt zijn, té blij, té uitbundig, zal ik nadien bekopen. Dus probeer ik maar ingetogen in het midden te blijven. Voorzichtig blij, anders weten Karma, Murphy en andere plaaggeesten mij wel te vinden om mij weer met beide voeten stevig op de grond te zetten. Als je leven bij de regelmaat van de klok de nodige obstakels voorziet, is dat misschien een logische reactie? Je zou denken dat ik in een vorig leven een ferme klootzak was die heel wat op haar kerfstok had, want Karma heeft haar handen vol aan mij. En dat laat ze blijken ook telkens als ik, naar haar maatstaf, te uitbundig en te blij durf te zijn.
Zo is er een zangeres, wiens muziek ik graag hoorde, die verbannen werd uit mijn playlist. De laatste keren dat ze in mijn oren kwam, viel eerst het teleurstellende vonnis van de rechter, en het jaar nadien moest ik de dag nadat ik haar hoorde afscheid nemen van mijn mama. Of regenbogen, heel gevaarlijk iets. Jaren geleden zag ik een prachtige regenboog, zo eentje dat aan beide zijden eindigt in een pot goud. Ik maakte er een foto van en genoot met volle teugen van de prachtige verschijning aan de hemel. Diezelfde dag maakte mijn toenmalige lief het uit.
Wat achteraf bekeken niet zo'n slechte wending was ... En nadien kwam Karma bij geen enkele regenboog terug. Misschien trap ik hier al jaren in de val van de selffulfilling prophecy, en is Karma toch niet de bitch die ik denk dat ze is. Ik ben soms bang voor 'wat is het volgende?' en ga altijd op zoek naar dat addertje onder het gras als iets weer te mooi lijkt om waar te zijn. Zoals mijn lotgenoten denk ik dat blij zijn niet werkt voor mij als het te goed gaat. Terwijl er zoveel is waar ik blij om ben, zoveel dat mij gelukkig maakt en zoveel om van te genieten. Dus werkt dat blij zijn toch wel voor mij, en staat Karma aan mijn kant. Mijn lotgenoten en ik zijn bang dat al het moois terug als zand tussen onze vingers zal glippen. Mijn glas is altijd halfvol, maar wat mocht het nu toch leeg geraken?
Weet je, er zullen altijd wel zaken op je pad komen die een uitdaging vormen. Dat hoort bij ieders leven. Het is maar hoe je ermee omgaat. Zoals mijn oma zegt, en bewonderenswaardig al 101 jaar nastreeft: 'Je staat ervoor, en je moet erdoor. Het leven is veel te mooi om in een hoekje weg te kruipen.' Ze kan geen groter gelijk krijgen. Ik weet dat mijn glas nooit leeg zal geraken. Van zodra het dreigt minder dan halfvol te worden, vul ik het gewoon weer bij, en klink ik met Karma op het vele moois dat er is, met een brede glimlach en een gerust gelukkig gevoel.
Reactie plaatsen
Reacties