"F., die ik ken van vroeger, kiest er bewust voor om geen kinderen te hebben. Ze had het als kind niet gemakkelijk, en wil daarom geen risico nemen."
"Goh, lukt dat een beetje voor u om zelf kinderen te hebben?"
Goedbedoelde vragen en advies, maar eerlijk, echte dooddoeners. Misvatting van deze week: wie als kind opgroeide in een verontrustende situatie, kan geen goede ouder zijn.
De eerste vraag die meteen bij mij opkomt: definieer 'goede ouder'. Is dat dan iemand met stalen zenuwen, die nooit de stem verheft, elke avond verhaaltjes vertelt mét stemmetjes en nadien als een nachtegaal de kindertjes in slaap zingt, dat alles in een immer kraaknet huis, die elke verjaardag guiltfree en ultragezonde cupcakes bakt, die er zelf altijd kraaknet uitziet, net als de kinderen en de wederhelft, want ze hebben een perfect huwelijk. Een gezin dat elke dag uit een doosje komt. Diegene die dit alles kunnen afvinken: chapeau. Aan alle anderen: blij dat jullie ook mens zijn. En een goede ouder, ook al stop je op vrijdagavond af en toe aan de frituur omdat je te moe bent om te koken, of vergeet je zoon of dochter een drinkfles mee te geven naar de sportmatch en mag je met beschaamde kaken een flesje in de cafetaria halen.
Het klopt dat jeugdtrauma door kindermishandeling intergenerationeel kan worden doorgegeven. Het kan zijn dat het dit jaar sneeuwt met kerst. Maar heel vaak blijft het bij de woorden van Bing Crosby. Mensen die jeugdtrauma overleefden, gaan vaak heel bewust opvoeden. Ze weten heel goed hoe het niet moet en stellen alles in het werk om hun kinderen te geven wat zij moesten missen.
"Ben je dan niet overbeschermend naar je kinderen toe?" Met de hand op het hart: neen. Ik wil wel heel hard in de buurt blijven bij mijn kinderen en alle mooie momenten bewust meemaken. Ze zijn mijn alles en het is mijn levensdoel dat zij opgroeien tot zelfstandige, gelukkige en zelfbewuste volwassenen. Zoals elke ouder, toch?
Als kinderen later zelfstandig, gelukkig en zelfbewust in het leven moeten staan, moeten ze de vrijheid krijgen om het leven te ontdekken en moeten ze soms ook hun eigen fouten mogen maken. Fouten zijn leerkansen. En eerlijk, pubers geloven je toch niet als je hen raad wilt geven. The proof is in the eating of the pudding. Als ze nooit leren omgaan met teleurstelling, als ze nooit zelf iets mogen ondernemen of ontdekken, ontneem je hen leerkansen om te groeien en er later stevig te staan. Graag zien is loslaten, een stelling die zeker ook geldt voor ouderschap.
Mijn leven lang zorg ik al voor kinderen. Ik was 6 jaar toen mijn broer en zus werden geboren en ik mijn mama hielp met luiers, papflesjes en badjes geven. Vanaf mijn 12 jaar ging ik babysitten. Ik paste vroeger vaak op de kinderen van vrienden die vóór mij ouders werden. Ik leef op als ik voor Child Focus op een lagere school kom. Met Fonkel zet ik mij in voor kinderen die opgroeien met kindermishandeling en gezinsgeweld. It takes a village to raise a child. Kinderen zijn de wereld van morgen. Laten we samen mild de handen in elkaar slaan om onze kinderen te laten opgroeien in een veilige wereld, en om hen alle kansen te geven op te groeien tot zelfstandige, gelukkige en zelfbewuste volwassenen. Want geef toe, niks mooier toch dan de lach van een kind en het gejoel van een groep spelende kinderen.
Reactie plaatsen
Reacties