Terwijl ik begin te schrijven, schieten mijn gedachten alle kanten op. Richting boodschappenlijstje, wat er nog moet gebeuren in het huishouden, dat ik ergens in de komende dagen nog naar Ikea moet raken, ik moet de cadeautjes voor de sint nog bestellen voor C en M, om dan nog maar te zwijgen over de zomerreis die ik graag met vroegboekkorting zou boeken.
Vergeet daarbij niet de overpeinzingen over waar ik zal staan binnen een paar jaar, met Fonkel, op het werk, als persoon. Dat ik daar geen vat op heb, vreselijk. Mocht de sint nog voor mij door de schouw kruipen, ik vroeg hem een glazen bol. Wat zullen mijn kinderen later doen, willen ze op kot (sparen maar!), zal het hen goed blijven vergaan (dé grootste zorg van elke ouder), zal ik eindelijk met de nodige rust en stabiliteit het tweede deel van mijn leven vullen? Het mag gerust wat saai zijn, ik wil mij zó graag nog eens steendood vervelen.
Dan zou ik nog bijna de gedachtestroom over wat voorbij is, vergeten. Had ik daar niet beter zus of zo gereageerd, was het dan niet anders gelopen? Wat als dit ...? Wat als dat ...? Ze maakten niet voor niks een tv-programma vol sketches onder deze noemer. Maar wat als ... we nu eens gewoon in het hier en nu zouden leven? Zonder eindeloos te piekeren over de nabije en verdere toekomst, zonder uren te tobben over wat eerder gebeurde. Wat gebeurd is, kan je niet veranderen. De toekomst kunnen we niet voorspellen helaas. Alhoewel, het zou ons misschien nog meer zorgen baren.
We moeten vandaag leven. Genieten in het moment en zo mooie herinneringen vormen, geen zorgen. Wees alert voor je toekomst, maar probeer het niet te veel te controleren. Je moet een zekere richting hebben in het leven, een doel om naartoe te werken. En je moet zeker ook dromen, groots dromen, en geloven.
Er was ooit een klein meisje. Met haar roze konijn huppelde ze als kleuter door het leven. Nieuwsgierig als ze was, sprak ze spontaan mensen aan op straat. Zo verloor haar moeder haar eens eventjes uit het oog aan zee. Na een half uur zoeken vond ze haar kleintje terug, druk vertellend bij een dame die iets verderop op het strand zat. Het kleine meisje had lege confituurpotjes waarin ze beestjes verzorgde: lieveheersbeestjes, slakken, zelfs een vliegje. Ze kon zich volledig inleven in haar spel, ging zo op in boeken dat de wereld rondom haar pauzeerde. Tot het plots donker werd. Zo donker dat ze zich zorgen maakte of het ooit wel terug licht zou worden. Zo donker dat ze vol heimwee terugverlangde naar het licht.
Jaren gingen voorbij. Af en toe probeerde het licht door het donker te priemen, en altijd bleef het meisje vasthouden aan dat ene straaltje licht dat kon doorbreken en dat haar leidde. Maar zo lang ze zich zorgen maakte en hoe hard ze ook naar het licht van vroeger verlangde, het bleef donker.
Op een avond lag ze wakker in bed, te tobben over haar toekomst in het donker, te dromen over het licht dat ze ooit kende, toen plots een fel licht door haar raam scheen. Ze keek naar buiten naar de sterrenhemel, waar één ster groter en feller oplichtte. De ster omvatte alle licht dat ze vroeger had gekend, en straalde dat met alle kracht naar haar toe. Het meisje bleef de hele nacht staren naar de ster, genietend van het licht dat haar op dat moment verwarmde. Net zoals het licht vroeger had gedaan, het licht dat ze zo miste.
Toen de nacht voorbij was, kwam na jaren de zon terug tevoorschijn. Zoals elke dag vanaf toen terug klaarder werd. Het meisje genoot enorm van het licht dat terug was en het donker verdreef. Het gaf haar zo'n vertrouwen dat ook de donkere zorgen voor haar toekomst verdwenen. Elke avond voor ze gaat slapen, kijkt ze nog even uit haar raam naar boven, waar de grote, felle ster haar welterusten wenst.
Het kleine meisje sluit haar column van deze week af met de boodschap: laat rusten wat gebeurde, heb vertrouwen in morgen, en geniet vandaag.
Reactie plaatsen
Reacties