gewoon.over.leven

De voorbije weken waren druk, immens druk. Elke dag stond er wel nog iets gepland voor Fonkel, na mijn fulltime dagtaak bij mijn werkgever. Daarnaast zijn er ook nog mijn twee fantastische pubers, mijn passie schrijven, een lief, de vrienden. Als je last hebt van FOMO (Fear Of Missing Out) zoals ik, als je graag actief bent en je sociale leven ook prior is, loopt die agenda al eens over. Luxeprobleem, dat is zeker! Al mag die boog af en toe ook eens iets minder gespannen staan. Daarom knepen we er vorige week enkele dagen tussenuit. Even weg van alle verplichtingen. Even alles mag, niks moet. We hebben beiden zo'n agenda, en zetten ons beiden naast onze vaste dagtaak in voor een betere wereld. En allebei hebben we een hobby waarin we onze creativiteit de vrije loop kunnen laten gaan. Je kan je inbeelden dat een paar stillere en rustigere dagen wel eens deugd konden doen. Al gingen veel gesprekken over de dagtaak, de vrijwilligersactiviteiten en de nevenactiviteiten. Die molentjes blijven draaien.

Terwijl ik begin te schrijven, schieten mijn gedachten alle kanten op. Richting boodschappenlijstje, wat er nog moet gebeuren in het huishouden, dat ik ergens in de komende dagen nog naar Ikea moet raken, ik moet de cadeautjes voor de sint nog bestellen voor C en M, om dan nog maar te zwijgen over de zomerreis die ik graag met vroegboekkorting zou boeken.

"F., die ik ken van vroeger, kiest er bewust voor om geen kinderen te hebben. Ze had het als kind niet gemakkelijk, en wil daarom geen risico nemen." 

Klik hier om een tekst te typen.

"Achteraf gezien herken ik de patronen wel. Elke dag is ze aan het stofzuigen. Normaal is dat niet, hé." Ik knipper een paar keer stevig wanneer ik iemand dit over mij hoor zeggen als reactie in een gesprek over mijn boek. De talloze vraagtekens zweven rond mijn hoofd. Verstomd weet ik niet hoe te reageren, dus glimlach ik maar even. Zou het ...? Ben ik ...? Klopt het ...?

Weet je wat mij nu eens écht gelukkig kan maken? Een dag thuis in de keuken doorbrengen en allerlei lekkers maken voor mijn huisgenoten. Soep, een uitgebreide maaltijd, zelf brood bakken, een dessert. Als er nog wat tijd over is, voorzie ik ook een aperitief met wat hapjes. Het is zó ontzettend genieten om hun blije gezichten te zien tijdens het eten, om samen lang aan tafel te zitten en te vertellen aan elkaar. Als alles goed ging, kon ik ook het huis volledig poetsen, de tafel wat feestelijker dan anders dekken, met kaarsen uiteraard en verse bloemen. Ook 's avonds een (simpel wegens tijdgebrek) vers gekookt potje voor hen op tafel kunnen zetten na een lange werkdag, geeft mij zoveel voldoening. Dan is mijn dag geslaagd.

Het begon al bij mijn kindertijd, en liet mij nooit meer los. Eerst de leesmicrobe. Al snel kwam die van schrijven erbij. Verhalen boeien mij mateloos, ik ben van nature een dromer. Het verwondert dus niet dat ik mij uren kan verliezen in een boeiend boek, afgesloten van wat zich rondom mij afspeelt. Met schrijven is het precies zo. Ik kan volledig opgaan in een verhaal, als ben ik echt in het tafereel in mijn hoofd aanwezig.

"Jah, wat wilt ge, 't is spijtig maar verbaast geen kat, hij had een slechte jeugd." Of zoals een juf in het lager ooit over mij zei toen ik in tranen ging vertellen dat ik was gevallen: "Laat ze maar doen, 't is een kind van gescheiden ouders."