"Jah, wat wilt ge, 't is spijtig maar verbaast geen kat, hij had een slechte jeugd." Of zoals een juf in het lager ooit over mij zei toen ik in tranen ging vertellen dat ik was gevallen: "Laat ze maar doen, 't is een kind van gescheiden ouders."
Grijs haar krijg ik ervan! Stoom uit mijn oren! Op slag keert mijn maag. Het verwondert mij dat ik niet instant van kop tot teen vol met rode plekken sta. Zó allergisch ben ik aan uitspraken die zeggen dat een slechte jeugd ervoor zorgt dat ge het als volwassene ferm zult verprutsen. Da's toch wat 'ze' vaak zeggen. Waarbij die 'ze' vaak spreken vanuit hun gouden nest. Of laat ik mij nu ook verleiden tot veralgemenen?
Wat ik alleszins heel zeker weet (en van de daken zou schreeuwen mocht ik een stem hebben als die zanger van Toast, dus ik hou het maar bij schrijven): een moeilijke kindertijd hypothekeert NIET het verdere verloop van je leven. Nog eens voor alle duidelijkheid: NIET! Ik ben natuurlijk ook niet zo naïef om te denken dat ieders beeld nu meteen is bijgesteld. De misvatting zit er zo diep ingebakken, dat ik mijn pleidooi steviger zal mogen argumenteren.
Daarom ... tada, hou ik mijn blog gewoon.over.leven boven de doopvont, een relaas over mijn doodgewone leven als overlever. Wat jullie mogen verwachten: verslagen van de roddels langs de zijlijn van het voetbal- of basketveld tijdens de wedstrijden van mijn kinderen, navertellen over de koffieklets of wijnavond met vrienden, de avonturen met mijn digitale personal trainer, hoe het komt dat ik geen (acute) allergie meer heb aan foto's van mijzelf, hoe ik naast mijn fulltime job en voorzitter van een vzw mijn tweede boek probeer te schrijven en daarvoor een opleiding literair schrijven volg (komt neer op werk + hobby + gezin + nog een hobby, kent ge 't?), wat we deze avond eten, de leuke interacties met mijn kinderen en mijn lief, hoe trots ik ben op mijn oma van 101 (toegegeven, zij is wel heel uniek) ... Ge kunt het zo doorsnee, doodgewoon, diepmenselijk, dertien in een dozijn niet bedenken, of ik zal erover schrijven. Jullie zouden haast vergeten dat er een rugzak in het spel is.
PS: En ik hoop ook stilletjes dat ik andere lotgenoten, die het op vandaag nog moeilijk hebben, kan laten zien dat het foute, hardnekkige stereotype écht niet klopt, dat we ook 'maar' mens zijn, en dat het leven zoveel moois in zich heeft. Want daarvoor doen we 't allemaal ❤️💙
Reactie plaatsen
Reacties