Klik hier om een tekst te typen.

"Achteraf gezien herken ik de patronen wel. Elke dag is ze aan het stofzuigen. Normaal is dat niet, hé." Ik knipper een paar keer stevig wanneer ik iemand dit over mij hoor zeggen als reactie in een gesprek over mijn boek. De talloze vraagtekens zweven rond mijn hoofd. Verstomd weet ik niet hoe te reageren, dus glimlach ik maar even. Zou het ...? Ben ik ...? Klopt het ...?

Weet je wat mij nu eens écht gelukkig kan maken? Een dag thuis in de keuken doorbrengen en allerlei lekkers maken voor mijn huisgenoten. Soep, een uitgebreide maaltijd, zelf brood bakken, een dessert. Als er nog wat tijd over is, voorzie ik ook een aperitief met wat hapjes. Het is zó ontzettend genieten om hun blije gezichten te zien tijdens het eten, om samen lang aan tafel te zitten en te vertellen aan elkaar. Als alles goed ging, kon ik ook het huis volledig poetsen, de tafel wat feestelijker dan anders dekken, met kaarsen uiteraard en verse bloemen. Ook 's avonds een (simpel wegens tijdgebrek) vers gekookt potje voor hen op tafel kunnen zetten na een lange werkdag, geeft mij zoveel voldoening. Dan is mijn dag geslaagd.

Het begon al bij mijn kindertijd, en liet mij nooit meer los. Eerst de leesmicrobe. Al snel kwam die van schrijven erbij. Verhalen boeien mij mateloos, ik ben van nature een dromer. Het verwondert dus niet dat ik mij uren kan verliezen in een boeiend boek, afgesloten van wat zich rondom mij afspeelt. Met schrijven is het precies zo. Ik kan volledig opgaan in een verhaal, als ben ik echt in het tafereel in mijn hoofd aanwezig.

"Jah, wat wilt ge, 't is spijtig maar verbaast geen kat, hij had een slechte jeugd." Of zoals een juf in het lager ooit over mij zei toen ik in tranen ging vertellen dat ik was gevallen: "Laat ze maar doen, 't is een kind van gescheiden ouders."