De eindejaarsperiode, de tijd bij uitstek voor zelfreflectie en goede voornemens. We maken ze allemaal, en je ziet ze overal opduiken: meer sporten, gezonder eten, betere balans werk-privé inplannen … Het is een eeuwenoude gewoonte. Al meer dan 4.000 jaar geleden, in oude culturen, was het einde van het jaar een tijd voor rituelen en beloftes om het nieuwe jaar voorspoedig in te luiden. Na die eerste weken in het nieuwe jaar, is het net als 5 jaar na covid: alle oude gewoontes keren terug, alsof ze nooit weg waren. Hoe zouden we anders elk jaar opnieuw voornemens kunnen maken?
Deze gewoonte doet me denken aan een volgend misverstand over (jeugd)trauma: je bent altijd met jezelf bezig. Overlevers van trauma zijn vanuit hun drang naar fawning (zie deze column) (te) vaak met anderen bezig, vaak ten koste van zichzelf. Willen ze hun trauma verwerken, moeten ze aan zelfreflectie doen, niet egocentrisch zijn. Ze moeten hun trauma onder ogen zien, en leren leven met het verhaal. Het is zoals het cliché van het zuurstofmasker op het vliegtuig: zet eerst je eigen masker op voor je een ander helpt. Als we niet goed voor onszelf zorgen, kunnen we ook niet goed voor een ander zorgen. Zorgen voor jezelf is tegelijk ook investeren in anderen. Zelfzorg maakt je bewuster van jezelf en van je omgang met anderen, dus ook socialer. Het is dus niet alleen een investering in jezelf, je wordt tegelijk een betere persoon voor je omgeving.
Als we weten dat overlevers (te) vaak op anderen zijn gericht, kan je je inbeelden dat het een drempel is voor hen om de nodige tijd en aandacht aan zichzelf te besteden. Het was voor mij niet anders. Ik richtte mij er op om iedereen rondom mij gelukkig te stellen, zonder rekening te houden met wat ik nodig had. Tegelijk ben ik sowieso een zorgen van nature uit, een dunne grens die ik lang niet kon bewaken. Tot ik die tijd voor mezelf wél nam. De tijd om na te denken wie ik ben, wat ik leuk vind, wat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Mijn hoofd zat voordien altijd overvol, ik wist niet waar eerst te beginnen. En hoe meer ik mijn best deed, hoe voller mijn dagen en hoofd liepen. Toen ik tijd vrijmaakte om ruimte te creëren voor mijzelf, kreeg ik meer tijd voor alles. De wervelwind aan to do’s en gedachten in mijn hoofd kreeg structuur. Plots kon ik veel meer gedaan krijgen en had ik zelfs nog tijd over. Plots kon ik veel beter inspelen op wat de mensen rondom mij nodig hadden, kon ik veel beter voor hen zorgen. Zonder dat constant gejaagde gevoel. Ik genoot er zelfs van. Het lukte allemaal veel beter, omdat ik mij veel bewuster werd van mijn eigen functioneren en me beter voelde in mijn vel.
Om terug te keren naar de goede voornemens. Als we kijken naar onze omgeving van de laatste jaren, iedereen heeft het razend druk. Probeer eens een etentje vast te leggen met vrienden, of gewoon iemand bellen en niet tegen de voice mail te moeten praten. De maatschappij loopt zichzelf voorbij. Waar we tijdens covid de goede voornemens maakten om bewuster en minder gejaagd te leven, lijkt het alsof het nu net nog drukker is dan voorheen. De files op de wegen als graadmeter. Daarom, twee goede voornemens voor iedereen: maak tijd voor jezelf, het is geen daad uit egoïsme maar een verantwoordelijkheid die we allemaal hebben. En twee: zorg ervoor dat die goede voornemens voor één keer wel in stand blijven. De idealistische dromer in mij ziet er een positieve wending in voor iedereen. De vraag is of het wel zo idealistisch is, of eerder - zoals vaak - gewoon gezond boerenverstand …
Reactie plaatsen
Reacties