Afgelopen week ging ik terug langs bij mijn psychologe. Sinds enkele jaren een vaste en onmisbare tweemaandelijkse afspraak waarbij ik eigenlijk gewoon telkens wil nagaan of ik in bepaalde situaties goed reageerde, en soms haar advies vraag voor bepaalde vraagstukken waar ik tegenaan loop. Want, het zal geen verrassing zijn, mijn grootste gave is tegelijk ook mijn grootste valkuil: empathie. Ik voel mensen goed aan. Er is een reden waarom ik geen persoonlijke begeleiding voor lotgenoten wil doen. Ik heb geen filter voor hun pijn. Bij onrechtvaardigheid sta ik op mijn achterste poten. En al zeker als er kinderen of dieren bij betrokken zijn. Een kracht die mij al vaak heeft geholpen, en die een rode draad is doorheen alles wat ik doe. Laat mij tussen de mensen zijn, laat mij met en voor mensen werken, en ik ben gelukkig. Uit mijn insightsprofiel (de kleurkes voor wie het kent, en anders neem je er Google maar even bij) blijkt dat ik bijna uitsluitend groen ben, en dat je ze moeilijk groener kan vinden. Gooi er nog wat geel bij, en de idealistische dromer is gevormd. (groen staat voor empathisch vermogen en mensgerichtheid, geel is creativiteit nvdr.)
Dat niet iedereen zo is, is normaal. En misschien maar goed ook om eerlijk te zijn. Dat er ook mensen zijn die hier, niet altijd met goede bedoelingen, gebruik van maken, mocht ik al meermaals ondervinden. Doorheen de jaren leer je wel hoe ver die empathie mag reiken. Toch zal ik nooit snappen dat er mensen zijn die moedwillig anderen kwetsen, enkel en alleen uit eigen frustratie. Mensen die bij een scheiding bewust de andere ouder in een slecht daglicht proberen te zetten bij de kinderen. Je moet niet zo empatisch ingesteld zijn om te begrijpen dat je zoiets niet doet. Je mag gerust kwaad zijn op elkaar, maar hou het respectvol en integer, en hou zeker de kinderen buiten de strijd. Wist je trouwens dat moeilijke scheidingen (om niet de term vechtscheidingen te moeten gebruiken) officieel worden erkend als vorm van kindermishandeling?
Dat het momenteel heel wat is dat op mijn boterham ligt, zei mijn psychologe vorige week. Toen ik het vertelde aan een vriendin, vroeg ze hoe ik erin slaag zo content te blijven. Da’s een vraag die ik nog al eens krijg, en die mij telkens verbaast. ‘Ben jij niet kwaad op alles en iedereen, op de hele wereld, om wat er allemaal al op jouw pad is gepasseerd?’ Absoluut niet. Waarom zou ik? Naast al die uitdagingen, passeerde er minstens evenveel moois. Mocht ik die uitdagingen niet zijn tegengekomen, zou ik misschien ook niet staan waar ik op vandaag sta. En ik sta heel graag waar ik nu sta. Overlevers zijn heus niet de verbitterde personen, vol onderdrukte woede. Integendeel. Wie over wat levenservaring beschikt, kan ook beter relativeren en met mogelijke obstakels omgaan. Akkoord, als de boosheid er toch zou zijn, is de pijn waarschijnlijk nog heel erg aanwezig. Dan moeten we die persoon met de nodige zorg en mildheid omringen, en zal de juiste begeleiding helpen om de kwaadheid te laten afnemen. Tegelijk zijn er ook mensen die zonder de pijn van een trauma agressief, kwaad, gefrustreerd of giftig uit de hoek kunnen komen. Ik wens niemand de pijn van trauma toe. Hoe minder mensen onrecht wordt aangedaan, hoe beter. Ik wens sommige mensen wel een portie empathie toe. Er zou een verplichte aangeboren minimum aan empathie moeten bestaan. Een groene kerst, laat dat mijn wens voor dit jaar zijn.
Reactie plaatsen
Reacties