De voorbije weken waren druk, immens druk. Elke dag stond er wel nog iets gepland voor Fonkel, na mijn fulltime dagtaak bij mijn werkgever. Daarnaast zijn er ook nog mijn twee fantastische pubers, mijn passie schrijven, een lief, de vrienden. Als je last hebt van FOMO (Fear Of Missing Out) zoals ik, als je graag actief bent en je sociale leven ook prior is, loopt die agenda al eens over. Luxeprobleem, dat is zeker! Al mag die boog af en toe ook eens iets minder gespannen staan. Daarom knepen we er vorige week enkele dagen tussenuit. Even weg van alle verplichtingen. Even alles mag, niks moet. We hebben beiden zo'n agenda, en zetten ons beiden naast onze vaste dagtaak in voor een betere wereld. En allebei hebben we een hobby waarin we onze creativiteit de vrije loop kunnen laten gaan. Je kan je inbeelden dat een paar stillere en rustigere dagen wel eens deugd konden doen. Al gingen veel gesprekken over de dagtaak, de vrijwilligersactiviteiten en de nevenactiviteiten. Die molentjes blijven draaien.
Enkele weken geleden sprak ik af met een lotgenoot. Nog zo eentje dat droomt van een mooiere wereld en zich daarvoor belangeloos inzet. Via Fonkel kom ik vaak in contact met serviceclubs, gouden zieltjes die het belangrijk vinden bij te dragen aan onze maatschappij. Sinds ik Fonkel oprichtte, verrast het mij vaak: de goedheid in de mensen. Vaak mensen die wat met zich meedragen. Mensen die een stukje verdriet willen omzetten in iets positiefs, om anderen te beschermen tegen wat hen overkwam. Hier maak ik de brug naar de volgende misvatting: 'mensen met trauma zijn zwak en incapabel'.
Het zijn juist mensen met een vorm van trauma die vaker in de zorgsector aan de slag gaan, of die zich naast hun vaste dagtaak inzetten voor een goed doel dat, wel of niet, aansluit bij hun leefwereld. Het zijn net die mensen die empathischer en met een zekere gevoeligheid in het leven staan en in interactie gaan met anderen. Geloof me, ik ken er intussen veel. Die gevoeligheid is een kracht. Ze zorgt ervoor dat je aanvoelt dat er iets nodig is, en je aanzet om dat iets te voorzien. Het is geen zwakte. Het is net zwak om die nood niet aan te voelen, want dan kan je ook niets bijdragen aan een ander.
Trauma zegt niets over iemands waarde of capaciteiten. Heel wat mensen met trauma functioneren 'gewoon', gaan werken, zorgen voor anderen. Ze voeren wel een innerlijke strijd. Maar zeg nu zelf, wie voert die niet? Iedereen die kinderen heeft, die in contact staat met anderen privé of professioneel, iedereen heeft wel iets dat in het hoofd maalt. Elke dag biedt uitdagingen. Iedereen gaat er op zijn manier mee om.
Samen met heel wat mensen, lotgenoten en mensen met een 'vlekkeloos parcours' in het leven, zetten we ons in om van de wereld een betere, veiligere en mooiere plaats te maken, al is het maar een klein beetje. Alle beetjes helpen. Elk fortuin begint met een centje. We doen het vanuit de juiste motivatie en hoeven er niks voor terug te krijgen. Samen onze krachten bundelen, de verbinding die we daardoor voelen, is voor ons al een cadeau op zich. Iedereen zou het eens moeten proberen. Stel je voor, allemaal samen, over trauma, rugzakken en alle misverstanden heen. Wat een fortuin zouden we zo niet kunnen vergaren?
Reactie plaatsen
Reacties