Uitslover

Weet je wat mij nu eens écht gelukkig kan maken? Een dag thuis in de keuken doorbrengen en allerlei lekkers maken voor mijn huisgenoten. Soep, een uitgebreide maaltijd, zelf brood bakken, een dessert. Als er nog wat tijd over is, voorzie ik ook een aperitief met wat hapjes. Het is zó ontzettend genieten om hun blije gezichten te zien tijdens het eten, om samen lang aan tafel te zitten en te vertellen aan elkaar. Als alles goed ging, kon ik ook het huis volledig poetsen, de tafel wat feestelijker dan anders dekken, met kaarsen uiteraard en verse bloemen. Ook 's avonds een (simpel wegens tijdgebrek) vers gekookt potje voor hen op tafel kunnen zetten na een lange werkdag, geeft mij zoveel voldoening. Dan is mijn dag geslaagd.

Er is niks waar ik meer van geniet dan van die warme, gezellige huiselijkheid en mijn huisgenoten in de watten leggen. Je zou kunnen zeggen dat ik een paar decennia te laat geboren ben. Wat je niet kan zeggen, maar wat wel vaak wordt verondersteld, is dat ik een pleaser ben. Door mijn rugzak ben ik een onzekere volwassene die zich uitslooft voor anderen, in de hoop in de gratie te komen. En daar hebben we de volgende misvatting.

Dat 'zorgen voor' werd me met de paplepel ingegeven, het zit in mijn genen. Mijn mama stond erop dagelijks vers te koken voor ons, met minstens eenmaal per week groene groenten, want dat zijn de gezondste. Ook zij had het van niet ver gedeeld. Mijn oma kookte elke dag de lekkerste maaltijden, met telkens verse soep erbij. Zij ging zelfs nog een stapje verder: alle groenten kwamen uit de eigen moestuin. Dat was mijn opa's bijdrage, dagelijks de moestuin verzorgen. In de eerste jaren nadat mijn mama was gestorven, ging ik eenmaal per week onder de middag bij mijn grootouders eten. Naast de lekkerste, gezonde, verse maaltijd (enkel de portie was misschien iets té rijkelijk), stond er telkens een pakketje klaar om mee te nemen naar bureau: een taartje en koffiepads voor een cappuccino (oma wist dat er een senseo-apparaat op kantoor stond). 's Avonds eten was niet meer nodig.

We sloven ons heus niet uit. Het is geen zware taak en we willen geen appreciatie afkopen op deze manier. Het voelt juist ongemakkelijk om het niét te doen. We genieten er zo ontzettend van om te zorgen voor anderen. Het geeft ons energie om anderen gelukkig te maken. Dat doe ik thuis, probeer ik in mijn job, met Fonkel. Overal wil ik mensen helpen en blij maken, net als mijn mama en oma dat deden.

Mocht ik de loterij winnen, opende ik een tehuis voor kinderen staat er in de flaptekst van mijn boek. Zet daar maar een koffiehuis bij. Een gezellige, warme plaats waar de geur van koffie en vers gebak hangt. Waar zowel gepensioneerde koppels graag komen voor hun dagelijkse koffietje, als kersverse mama's met hun kleintje. Waar één muur gevuld is met boeken om mijn bezoekers te inspireren. Waar schrijvers de ruimte krijgen om aan hun schrijfsels te werken. Waar ook ruimte is voor fotografen, want dit is een project dat ik samen met mijn lief zal uitwerken. Kortom, een plek waar warmte, gezelligheid, verbondenheid en creativiteit elkaar ontmoeten. Waar ik mensen in de watten kan leggen. En dat wil ik niet omdat ik een pleaser zou zijn. Dat wil ik omdat ik van de doodgewone zaken in het leven hou, omdat de warmte, gezelligheid en verbondenheid van tussen mensen te zijn en hen gelukkig te maken, mij gewoon écht gelukkig maakt.