Terugkijken naar oude foto’s en herinneringen ophalen, een favoriete bezigheid van mijn dochter en mij. Vroeger maakte ik van elke reis een fotoboek, waarin mijn kindjes nadien vaak terugreisden naar de zomer.
Zo kwamen Chloé en ik onlangs een foto tegen van ons samen van toen ze nog heel klein was. Ik vroeg haar om de foto, meer dan tien jaar later, opnieuw te nemen. Niet willen. Hoe ik ook aandrong, ik kreeg een kordate, stellige neen. Waar ze als kleintje al stond te poseren nog voor ik mijn gsm vasthad, weigert ze nu stellig om nog op de gevoelige plaat te worden vastgelegd. Tot grote spijt van moeder, die van alles een foto zou nemen.
Ik moet toegeven dat ik, tot over een goed jaar, ook een hekel had aan foto’s van mijzelf. Ervan overtuigd dat ik ‘niet plak op papier’ en steevast het Chandler Bing-effect vertoonde voor de camera (voor de Friends fans onder jullie). Geen foto was ooit ok, altijd was er wel iets mis en nooit was de foto voor publicatie vatbaar. Hoe graag ik ook in fotoarchieven duik, zelf was ik er liever denkbeeldig bij.
Veel lotgenoten beamen dat gevoel. We trekken zelfs de lijn door naar ons spiegelbeeld. Lange tijd keek ik naar een vreemde in de spiegel. Net zoals het raar is om je eigen stem te horen in een opname, zo voelde het om naar mezelf te kijken in de spiegel of op foto. Wie is dat meisje aan de andere kant?
Deze week leerde ik dat je traumasporen effectief kan zien op een hersenscan, een foto van de hersenen. Je ziet de gebieden in de hersenen waar het trauma impact heeft. Het fantastische nieuws is dat een latere foto, na de juiste begeleiding, laat zien dat de geïmpacteerde gebieden zijn hersteld, en dat de hersenen weer functioneren zoals voor het trauma. Schitterend toch dat we nu, letterlijk, zwart op wit kunnen aantonen dat je wel degelijk kan herstellen van (jeugd-)trauma. Met de juiste hulp, erkenning en zorg. Waar foto’s al niet goed voor zijn.
Sinds een goed jaar kijk ik anders naar foto’s van mijzelf, milder, en ‘herken’ ik mijzelf in de beelden en in de spiegel. Ik kijk niet langer naar een vreemde, of naar een geïmpacteerd, vertekend beeld. Ik zie mijzelf. Ook al vind ik niet elk detail even flatterend, ik ben blij met wat ik zie. Zelfs al komen er wat lijntjes, rimpels, wallen, rolletjes … bij kijken, en ligt mijn haar soms volledig uit de plooi, het is gewoon ik. En elke foto geeft mij een mooie herinnering waar ik nadien met plezier naar terugkijk.
Reactie plaatsen
Reacties